एक दार्शनिकले भनेका थिए प्राऋतिक रुपमै केही छिनको लागि मानिसको दिमाग पागल हुन्छ, ज्यादा तिक्ष्ण हुन्छ, सुत्छ अनी मर्छ पनि अरे। तर यहाँ यो संवाददाताको दिमाग एक छिनको लागि नभै एक दिनको लागि पागल हुन खोज्दै थियो । केही नै नभएको ठाँउमा केही पाउने आशमा यो संवाददाता लागिरहदा उसको आफ्नै दिमागले भन्दै थियो ” यो त अली अचाक्ली नै भयो कि ? “
घटना खोज्दै ठाउँसम्म पुग्नु वा ठाउँमा पुगेर घटना खोज्नु अर्कै कुरा हो तर मानिसको ओहोरदोहोरमात्रको स्थानमा एक ठाउँमा बसी रही अब पो केही भेटिन्छ कि भन्दै पुरै दिन बिताउन खोज्नु, म आँफैलाई कता कता भद्दा लागिरहेको थियो । तर यसरी पागलपनको सिमा नाघ्दै नजाने हो भने यस्ता लेखहरु कसरी बनिन्थे होलान् र ?
बिहानको ६ बजेको छ, स्विपरले कुचो लाँउदा निस्केको ख्यार्र ख्यार्र आवाज एक तमासले आइरहेको छ अनी छेवैको मन्दिरको घण्टाका ध्वनी क्रमश: बाक्लिदै छन् । बिहानीपख भएर हो शायद, हल्का चिसो मौसममा संवाददाताको यो पागलपन एक प्रकारले रमाइलै लागिरहेको छ । चिया पसलेको घडीले सात बजेको संकेत गर्यो । (more…)
अमेत्य 