कहिलेकाँहीमा सधैंजसो #Realization_Of_My_Mistake

म र एक बिदेशी मित्र बसन्तपुरमा हल्का रमाई ठमेल हानिन भनि हिड्यौं। मित्रले रिक्शासँग कुरा गरे टुटेफुटेको नेपाली प्रयोग गर्दै – रु. ७० मा। ठहिटी पुगेको बेलामा मैले ठमेल दिशा देखाउँदा रिक्शावाला बम्किन थाल्यो – चढ्नेबेला ठहिटी भन्दै ठमेलसम्म रिक्शा तनाउँछ भनेर। कान सुन्नुछैन – ठमेललाई ठहिटी सुन्नुछ उल्टै गलफत – म नि केहि बम्किए। ठिकै छ यहिँ उत्रिऔं भनि मित्रले भनेछी पैसामा कुरा मिलेन किनकी ठहिटी कटिसकेको थियो र ठमेल आइपुगिसकेको थिएन। ठमेल पुगिनसकेको हुँदा म रु. ६० दिदैंथिए – उ लिइरहेको थिएन। भनाभन हुनुभन्दा ल ठिकै छ भनि रु. ७० नै दिदाँ फेरी मानेन। लिने कि नलिने ? मेरो कन्सिरी तातेर आयो। दिदाँ लिदैन – नदिदाँ छोड्दैन। केहि समय दोहोरी चलिरह्यो। पछि मित्रले अलि साम्य भएपछि मैले ठहिटी नै भनेर चढेको थिए भने। मैले मात्र मुखले ए! भने, जबकी हामी Meditation, Civilization, Critical Thinking जस्ता गम्भिर बिषयमा रहेका कुराहरु गर्दै बसन्तपुरबाट ठहिटी/ठमेल आइरहेका थियौं।

यस्तै एकदिन कुनै होटेलमा खाना खाइरहँदा होटेलकी दिदीले टिना-फलाम-कापी-किताबवालासँग मोलमलाई गरिरहेको दृश्य देखें। कबाडीवाला रु. १८ काट्नुस भन्थ्यो, दिदी रु. २०। रु. २ को लागि दिदीले मिठो मुस्कानको बाण हानिन – लाग्यो र सम्झौता भयो रु. २० मै। म मनमनै हाँसे। मान्छेको जात बडो ज्याद्रो हुँदोरहेछ – आफ्नो गल्तिहरु नजरअन्दाज गरिइन्छन अनि अर्काका गल्तीमा हामी कुटिल र ब्यंगात्मक हाँसो मनमनै फ्याँक्न ढिलाई गर्दैनौं। माथिको रिक्शावाला प्रसंग सम्झी फेरी म मनमनै हाँसे – अब भने म आफैं प्रति।

विराटनगर छोडेको लगभग डेढ बर्षपछि म रिक्शा चढेको थिए अर्थात यो कहिलेकाँहीको कुरो थियो तर नि कहिलेकाँही, यदाकदा गरिने यस्ता साना पैसाको कारोबारमा हामी सधैंजसो अल्झिरहेका हुन्छौं नै। मैले त्यो रिक्शावाला दिनभरी घाममा तात्तिएको देखिन, न देखें १२० के. जी. भन्दा माथिका वजन तानिरहेको लिखुरे खुट्टा – देखें त बस रु. १०।

रिक्शा सधैं चढिइन्नथ्यो – विराटनगरै हुँदा पनि। उसको लागी ठुलो र मेरो लागी सानो रहेको १० को नोट अब म प्रतिष्ठासँग दांज्छु – जिते शान फेर्छु , नजिते अझ रु. १० ज्यादा थपेर ला भिख भनि फेरी शान फर्काउँछु। यो मेरो मात्र हैन – हो त प्रायश: हरेक मान्छेको जातको र यो जातबाट म अछुतो छैन।

अब यसो भनिइरहँदा कहिलेकाँही चढिने, गरिने रिक्शालगायतका अन्यजस्तो साना कारोबारी कुराहरुमा त अबदेखि विचार गरुँला म तर सधैंजसो चढिइरहने सार्वजनिक यातायातको भाडा किचकिच नि ? यो सधैंको कारोबार हो, यसर्थ यसबारेमा अहिले विचार नगरम 🙂 साथै कहिलेकाँही नै गरिइने केहि ठुला कारोबारी कुराहरुमा नि यस्ता विचार नगरेकै बेश होला 🙂 कि कसो ?

If You Liked the above Post then Plz like the Facebook Page of this Blog  ‘Ametya‘ – for new post.

काठमाडौं किस्सा – चावहिलतिर हानिदा उल्टै हानिएको म ….

साँझको ५ बजिसकेको छ । आज अनायसै पार्टीको प्रोगाम बनेको हुनाले अफिस छुट्न नपाउँदै मलाई पानीपोखरीबाट चावहिलतिर हानिनु छ । तर आज यो हानिनु शब्द अलिक दरै भाकामा उल्टो तालले मलाई लागुहोला भनेर मैले चिताएको थिइन । चावहिलतिर बेजोडसँग हानिदा उल्टै हनाइमा परे म गज्जब तालले ।

केटाहरु ४/५ जना जति थिए । चावहिलको शान्ति गोरेटोमा म आफ्नै तालले लम्किरहेको थिए । अनायसै एक केटोले तै हैनस् भन्दै यताउति हान्न थाल्यो । चिनेकै कोहि साथी जिस्किरहेको सोची के हुन लाग्यो भनी अवाक रहनु बाहेक मसँग अर्को विकल्प थिएन । त्यो केटो चाँहि उग्ररुप धारण गरी भटाभट मेरो टाउकोमा बर्साउन थाल्यो । जम्मा ३०-४० सेकेण्ड बिचको हाम्रो यो अप्रत्याशित जम्काभेट पुर्णतया आश्चर्यजनक थियो । ‘म होइन “- म रोए, कराए तर ति मित्र पाएको माल कस्ले छोड्छ भनि मलाई मजाले दिइरहे । अन्तमा म उनले खोजेको व्यक्ति हैन रहेछु भन्ने पत्ता लागेछी ‘ तँ सँग के छ निकाल ‘ जस्ता शब्द सुनिए  । त्यतिखेरसम्म म पुरै सेन्सलेस भइसकेको थिए , आँखामा केहि चोट लागेको मैले शंका गरिसकेको थिए । मेरो चश्मा चकनाचुर भै फुटेको रहेछ ।

एउटा आँखा हत्केलाले छोप्दै उनिहरु शानले गइरहेको दृश्य हेर्न म विवश थिए , पुरै होशहवाश बिनाको भइसकेको थिए म । न विरोध गर्न सके न म तिर बढ्दै आएको भिडलाई ति केटाहरुलाई समात्नुस नै भन्न सके । अनायसै घटेको उक्त घटनाले मेरो सोचनशक्ति गुमाइसकेको थियो ।

तत्कालै साथीलाई घटना घटेको र बाटो बिराइ ॐ हेल्थ क्याम्पस अगाडी पुगेको फोनमार्फत जानकारी गराए । आँखाबाट रगत बग्न कम भएको थिएन । एक घरमा पानी मागी आँखा सफा गरे । साथी आइपुग्दा आत्तिइसकेको मेरो मनले राहतको एक सास फेर्यो । सँगैको क्लिनिकमा गइ देखाउँदा नानीछेउ असर गरेको र टिचिङ नै जान सुझाव पाइयो र तत्कालै हानियौ हामी उतै तर्फ । यो असोज २८, २०६६ (बुधबार) को कुरा हो ।

Ssss…hhh don’t tell it to anyone

Sss..hhh. Keep Quite. I will tell you the secret of mine. I haven’t share it with anyone before, neither with my friends nor with my family.

Each of us have some secrets hiding in one’s heart so securally that hard to search by others. But I couldn’t control it to hide anymore.I have to express it. My mom used to say that “Secret should be, always be.”means with one’s die it has to end. But upto when ? There is a limit of everything.

In the start of 2066 , I am revealing my one of TOP SECRET ……read it and do promise to make it secrect ………..

काठमांडौ- मान्छेले मान्छे खाने बस्ती ???

के अरे ?
अट्टहास पूर्ण हाँसो अनी पुन: प्रश्न, “यत्रो लाठे भइसक्दा एकचोटि पनि काठमांडौ गएकै छैनस् त ??”

लाज र संकोच मिश्रित मेरो जवाफ, “जानु पर्ने कुनै कामै परेन अनी फेरी पढाई पनि यि बिराटनगरमा नै सकाए अनी”

मानिसको स्वभाव कन्जुस र पनि दयालु हुन्छ ।  खौरेर मसिनो र दिएर आफ्नो त कहिल्यै हुँदैन, तर पनि सल्लाह सुझावको कुरामा उपरोक्त उखान लागु हुँदैन । अर्ती , उपदेश यसरी दिइन्छ कि मानौं दिनु धर्म हो – शब्द दान । भोली बातावरण बिग्रदो परिस्थिती नआओस् भनी ज्ञान दिनु राम्रो हो तर जब यिनै ज्ञान डर र त्रासको बातावरण आँफैले सिर्जना गरिदिन्छन् तब ???

त जन्डिसेलाई जन्डिस भइरहन्छ, फेरी बल्झेला, होस् गर्नु
त्यहाँ हरेक चिज बेचिइन्छन्, आफुलाई बेचिनबाट जोगाएस्
कहिल्यै घर नछोडेको तँ, तँलाई गार्‍हो हैन महागार्‍हो  हुन्छ ।
अहिले सम्म संगत बिग्रेको छैन, संगत बिगारिस् भने घरमा पाइलै  नटेक्नु

यि सब त ठिकै थिए, एकछिन श्वासप्रश्वास स्तब्ध भएको महसुस मैले तब गरे जब सुझावको पेटिमा मैले यो पाए,

“काठमांडौ मान्छेले मान्छे खाने बस्ती हो, beware from human”

“How my one vote stoled by Chure Bhawar ???”

SInce this was my first vote, so i was too curious for the day of voting but at the same time i disappointed to myself as i got the news that i like youth could also be participated in the list of observer, later. I slapped myself not giving much more enthusiam to CA election . I lost the seat for observer, it’s my unfortune and careless too.

I already have decided that my two votes will be for sun (UML) and tree (Congress). I think, UML is unlucky like me, evenafter fighting with a long time duration, it hasn’t got the opportunity to make it’s own government like RPP and Congress. Once it got but only for 9 months short duration. So, one vote to UML was confirmed from my side.

I can’t waste my vote by giving it to maoist. No, i am not against Maoist rather their undisciplaned and disgusting behaviour. If their activities had been changed then it was sure my both votes would be for maoist only, since all the agendas that are being raised has been produced by them.

In the accidential official meeting, with a CHURE BHAWAR candidate, Ghanshyam Tandan Chetri, suddenly i asked
this question, ” Are you armed group ??”

A series of thanks in the eve of new year

This year 2064 had brought a lot of identification to me. Not only engineer but also blogger identification has been tagged with me. In the eve of new year 2065 Ametya would like to thank some of blog friends who helped me directly as well as indirectly, may they know it or not.

Waliz : Thank you waliz, because your words worked to me. Ya, time will change everything, I am not feeling guilty anymore. The concept of mine  sharing of my personnel things to random person like you to whom i don’t know personnely really did work.

Navin : For constant monitoring to me as well as providing a nice environment so that i could feel confidence in blogging.

Aakar : No words for him, just a poem…..

My First Kiss..

‘PLZ, don’t look me like this. I can’t control.’ I broke the silence.

I saw a tear falling in her cheeks. I couldn’t see at her face, I turned.

‘Ok.’ She cleansed her eyes’But I need the answer, why ? Why did you do this to me ?’

What should I say in the answer of why ? The whole fault was mine. I have never thought that a small April 1st play would be turned in this way.

गिरिजा मर्यो भने म पनि मर्छु त ?

‘बच्चा कसरी जन्मन्छ, ममि?’  बालसुलभ मष्तिष्कले सोधिरहने प्रश्न मध्ये एक हो यो । यस्ता उटपट्याङ प्रश्नको उत्तर पनि उटपट्याङ तरिकाले दिन हाम्री आमाहरु हरहमेशा तत्पर रहन्थे । तर पछी उमेर बढ्दै गएपछी हे ! यि आमालाई त्यती आउँदैन रहेछ भनी बाबुतिर प्रश्न तेर्साउन थाल्थ्यौ । यो प्रकृतिकै नियम होला, हरेक कुरा जान्न खोज्ने । कुरै कुरामा मैले बुवालाई सोधेको थिए,

‘बुवा, राजा मर्यो भने के हुन्छ ?’