पल्पसा – पुरक एक पराकाष्ठाको

तिन चिज छन् काठमाडौंमा जसलाई म असाध्यै घृणा गर्छु – बेला न कुबेलाको वर्षा , ताँइ न तुँइको ट्राफिक जाम र ढिलो काठमाडौं प्रवेश गरेको म । हो, काठमाडौंमा स्नातक गर्न नआउनु मेरो जिन्दगीको सबैभन्दा ठुलो गल्ति थियो र रहिरहने छ । हेरौ , समय र भाग्यले कतातिर डोर्‍याउँला ?? अनि यो वर्षा नि ?? वर्षा त वर्षको एक सिजन न हो कसैगरी व्यवस्था गरिएला । अब कुरा गरौ जामको , यो त सधै झेलिइन्छ यार । यो समस्याको समाधानै छैन त ? कुरो सिधा छ , सडकहरु सिधा हुनुपर्यो र यातायातको उचित तरिकाले व्यवस्थापन हुनुपर्यो । यो त भयो राज्य तथा सरकारको तर्फबाट सोचिने कुरो,तपाईंको तर्फबाट नि ???

मदन पुरस्कार विजेता नारायण वाग्लेको “पल्पसा क्याफे” एक जमानामा आफ्ना सीमाहरु पार गर्दै चरमोत्कर्षमा पुग्यो – समय नै त्यस्तै थियो । हरेक व्यक्तिका दृश्यझै सपना थिए, सपना साथै खाका थिए तर त्यसलाई विथोल्ने अपहरणकारीहरु पनि थिए । अहिले पनि समय उहि छ – मात्र कर्ताहरु अज्ञात छन् । खैर, यो लेखको विषय राजनिति तथा समसामयिक हुँदै हैन । धेरै जसो पाठकहरुले पल्पसा र दृश्यको प्रेम कुनै सुन्दर बगैंचामा हुर्काए होलान् । अनि दृश्यको आँखाबाट गाँउको परिवेश कुनै शान्त वातावरणबाट आभाष गरे होलान् । मेरो कुरा गर्नुहुन्छ भने पल्पसा मरी गाडीमै , दृश्यले ऋष्टिनालाई किस गर्यो गाडीमै अनि अपहरित पनि भयो – गाडीमै । अझ ऋष्टिना र दृश्यको हल्का प्रेम मिश्रित वार्तालापलाई साथ दिन माईक्रोले यो गित बजाएको थियो – “मेरे मौला मौला मेरे मौला , मतवाला में तो हुवा रे” – कता कता मन पर्न थालेको छ यो गीत – अनायसै मुस्कान छुटेझै हुन्छ गीत सुन्दा । कसरी ?? हजुर !  पुरै उपन्यास गाडीमै जो सकियो !

म ढिलो छु , पल्पसा कृतिले पनि यो प्रमाणित गर्छ । अरुले पढेर थन्क्याइसकेपछि मैले पढ्न थालेको छु । तपाईंलाई कस्तो वातावरण चाहिन्छ कुन्नि ?? तर मलाई बानि झै लाग्न थालेको छ – गाडीमै पढ्न । ‘पल्पसा’ सकियो – अब पढेर पनि मन नपरेको “सोच” फेरि पढ्नु छ । मैले पहिलो पटक पढ्दा शायद नकारात्मक शक्ति हावी भएर पो हो कि , किताब मन नपरेको । फेरि पढ्नु छ, नयाँ उर्जाका साथ गाडीको कोलाहलबीच एकाग्र भई, एक फरक सोच लिएर “सोच” ।

मैले घृणा गर्ने तिन चिजमध्येको एक ‘ट्राफिक जाम’ लाई आफ्नै ढङ्गबाट व्यवस्थापन गर्न गरिएको मेरो आफ्नै पहल हो यो, जाम भयो कि किताब निकाल्यो पढिहाल्यो । गाडी ठिकै गतिमा छ भने त जाम पनि कुरिइदैन – गाडीको रफ्तार सँगसँगै दृश्यका मनोवैज्ञानिक भावहरु कुदेका थिए, कति कति खेर एक आपसमा समानान्तर भई आफ्नो आफ्नो लक्ष्य पहिल्याउन ।

नयाँ बानेश्वरबाट गौशाला जाँदै गर्दा एक दिदीले भनेकी थिइन्
“अहिलेको यो अराजकता सब मधिसेहरुले गर्दा नै हो । ”
प्रत्युत्तरमा म ” दिदी ! म पूर्वबाटै आएको हुँ, खै मलाई उनिहरुले केहि गरे जस्तो लाग्दैन त ”
“हैन, हैन, ति मधिसे हैनन् , इन्डियाबाट आएका मधिसे के त “

ति दिदी गल्ति गर्दैछिन् । अहिलेका कर्ताहरु पूर्णत अज्ञात छन। , गफैको सुरमा कुनै व्यक्ति विशेष वा जात वा पार्टी माथि त्यसको आरोप लगाउनु पूर्णत निन्दनिय कार्य हो । साथै नैतिकताको खिलाफ पनि । ति दिदी जान्दिनन् वा जानेर पनि बोलिरहने बानीबाट आफुलाई मुक्त पार्न सकेकी छैनन् – यस्तो कार्यले उनि आफै असुरक्षित हुनेछिन् । यसर्थ पनि मैले किताब नै रोजेको छु यात्राको साथीको निम्ति , न कि असुरक्षित बनाउने हाड बिनाको जिब्रो ।

बिहानको ६ बजेबाट शुरु भै रातिको ७ बजे सकिने मेरो कोठाबाहिरका जिन्दगीमा एक त्यस्तो उपयुक्त समय छैन जुन म पल्पसा जस्ता कृतिलाई दिन सँकु – सिवाय गाडीको । कोठामा बचेको समय त आफ्नै कोर्सका किताबहरुले पर्खिरहेका छन् । तसर्थ – पल्पसा ! तिमीले खोजे जस्तो एक शान्त तथा उपयुक्त वातावरण दिन नसकेकोमा म आफै प्रति लज्जित छु तर खुशी यस कुरामा छु कि अन्य कोही बेला बेलामा घडि हेर्दै चुँक चुँक गरिरहेको समय म तिमीसँग एक अर्कै संसारमा हुन्थे जहाँ मात्र तिमी र म ……….अनि हर्नहरुका हल्का कोलाहल मिश्रित परिवेशबाट श्रिजीत मधुर एक भिन्दै अनुपम वातावरण ।