तिन चिज छन् काठमाडौंमा जसलाई म असाध्यै घृणा गर्छु – बेला न कुबेलाको वर्षा , ताँइ न तुँइको ट्राफिक जाम र ढिलो काठमाडौं प्रवेश गरेको म । हो, काठमाडौंमा स्नातक गर्न नआउनु मेरो जिन्दगीको सबैभन्दा ठुलो गल्ति थियो र रहिरहने छ । हेरौ , समय र भाग्यले कतातिर डोर्याउँला ?? अनि यो वर्षा नि ?? वर्षा त वर्षको एक सिजन न हो कसैगरी व्यवस्था गरिएला । अब कुरा गरौ जामको , यो त सधै झेलिइन्छ यार । यो समस्याको समाधानै छैन त ? कुरो सिधा छ , सडकहरु सिधा हुनुपर्यो र यातायातको उचित तरिकाले व्यवस्थापन हुनुपर्यो । यो त भयो राज्य तथा सरकारको तर्फबाट सोचिने कुरो,तपाईंको तर्फबाट नि ???
मदन पुरस्कार विजेता नारायण वाग्लेको “पल्पसा क्याफे” एक जमानामा आफ्ना सीमाहरु पार गर्दै चरमोत्कर्षमा पुग्यो – समय नै त्यस्तै थियो । हरेक व्यक्तिका दृश्यझै सपना थिए, सपना साथै खाका थिए तर त्यसलाई विथोल्ने अपहरणकारीहरु पनि थिए । अहिले पनि समय उहि छ – मात्र कर्ताहरु अज्ञात छन् । खैर, यो लेखको विषय राजनिति तथा समसामयिक हुँदै हैन । धेरै जसो पाठकहरुले पल्पसा र दृश्यको प्रेम कुनै सुन्दर बगैंचामा हुर्काए होलान् । अनि दृश्यको आँखाबाट गाँउको परिवेश कुनै शान्त वातावरणबाट आभाष गरे होलान् । मेरो कुरा गर्नुहुन्छ भने पल्पसा मरी गाडीमै , दृश्यले ऋष्टिनालाई किस गर्यो गाडीमै अनि अपहरित पनि भयो – गाडीमै । अझ ऋष्टिना र दृश्यको हल्का प्रेम मिश्रित वार्तालापलाई साथ दिन माईक्रोले यो गित बजाएको थियो – “मेरे मौला मौला मेरे मौला , मतवाला में तो हुवा रे” – कता कता मन पर्न थालेको छ यो गीत – अनायसै मुस्कान छुटेझै हुन्छ गीत सुन्दा । कसरी ?? हजुर ! पुरै उपन्यास गाडीमै जो सकियो !
अमेत्य 